باز من در شب چشمان کسی گم شده ام     باز طوفان راه فصل تلاطم شده ام

باز اواره ی اوای صدایی هستم     باز محتاج به یک دست ترحم شده ام

خسته از وحشت این شهر تهی از لبخند     راهی دیدن یک لحظه تبسم شده ام

و به دنبال صدایی که حقیقت دارد     و به دنبال نگاهی که در او گم شده ام

از عدم تا پا نهادم من به کوی زندگی                              جز می محنت نخوردم از سبوی زندگی

دیگران مار را به کوی زندگی آورده اند                               ما که خود هرگز نکردیم آرزوی زندگی

خواستم تا زندگی پیدا کنم اما دریغ                               عمر گم کردم به راه جستجوی زندگی

قیل و قال زندگانی جز هیاهویی نبود                          کر شدیم ای دوستان از های و هوی زندگی

بر لب جویش چرا ای تشنه کامان مانده اید                       نیست غیر از آب ناکامی به جوی زندگی

دست غم یک عمر نامردانه حلق ما فشرد                       لحظه ای هم گو بیفشارد گلوی زندگی

خود کشی کار ادم های ضعیف است

از این بالا نگاه کردم زمین منو صدا می زد

یکی می گفت بپر یکی تو قلبم جا می زد

وقت تموم کردن کار شهامت دل بریدن

خط کشیدن دور همه به حس پرواز رسیدن

حالا باید چی کار کنم خاطره ها رو خط زنم

کاری که اینجا ندارم گذشتنو خوب بلدم

برای گریه کردنت یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

برای گریه کردنات یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

فقط من از اینجا میرم فکر نکنم چیزی بشه

نه اسمون زمین بیاد نه ابری بارونی بشه

برای گریه کردنت یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

برای گریه کردنات یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

خود کشی ممنوع

نظر شما خواننده عزیز درباره این کار چی هست

مطمئنا حسی که تو داری با احساس من و دیگری متفاوت است

فکر می کنم منظور این کار را از زبان خوانندگان بشنویم بهتر است

 ولی در جواب هم میتوان به سخن حضرت امرالمومنین اشاره کرد

ایشان می فرمایند  بزرگترین گناه نا امیدی است

برای گریه کردنت یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

برای گریه کردنات یکی دو روزی کافیه

سیاه بپوش برای من اینم برای قافیه

خود کشی ممنوع